ceesatelier.nl
Over Cees
Cees van Beukering (Wageningen, 1955)
Beeldhouwer sinds 1996
​
Zijn beeldhouwenwerken en tuin zijn een zoektocht naar leven in schoonheid en vrede; over een spiegel van innerlijke beleving langs momenten in de tijd, dansend op de grillen van het leven. Het is vormgeven aan een idee, een gevoel, een verlangen…; wil uitgaan van het alle daagse, richting het goede of zo je wilt goddelijke in ieder mens. Tijdens het ‘hakken’ vallen er soms dingen samen tot een enkel tijdloos moment en ontstaat er een beeld. Het beeld dat zich langzaam laat zien en loskomt uit de materie ...; meer dan het zichtbare zijn het verhalen met een ziel, uitgehouwen in verschillende soorten hardsteen of in hout. Het klassieke vrouwenlichaam is de uitingsvorm die hij hier het liefst aan geeft, als een eindeloze bron van inspiratie, een golvend landschap om in te dwalen. Enkele beelden (mytisch organismen) verwijzen naar een eeuwigheid (in oceaan, op aarde en mogelijk elders) die ooit was, die is en die zal zijn.
Het atelier is gelegen in de agrarische omgeving De Kraats in Bennekom, dat onderdeel uitmaakt van Het Binnenveld, gelegen tussen Ede, Wageningen, Rhenen en Veenendaal; een inspirerende plek, waar ook andere mensen geregeld aan hun liefde voor het beeldhouwen komen werken.
-----

Gedicht door Anja De Sonnaville (1961-2014)
over het beeld Bevrijding (2006):
De Maker
Een man loopt rond een opgerichte steen
en tekent met wat houtskool de contouren
van dat wat nog verborgen is. Alleen
hijzelf kan wat hij er in ziet volvoeren.
Met hamer en met beitel schept hij ruimte,
maakt in beginsel een figuur.
Hij werkt gestaag, hij vordert uur na uur
en houwt zijn zinnen in graniet.
Het gaat niet om de brokken die hij maakt,
maar om wat tegelijkertijd geschiedt.
De bikkelharde steen wordt zacht en rond
van vorm. Het ronde wordt een vrouw,
een nieuwe schepping, niet een van de vele.
Zo krachtig, levensecht, dat hij haar
bij het polijsten bijna zou gaan strelen.
Ik heb haar af gezien.
Wat mij bevreemdde was, dat hij achter haar rug
haar armen liet gebonden aan de steen:
Zo kwetsbaar heb je haar gemaakt! Is dat niet gemeen?
De man zag mij een tijdlang aan met milde spot.
Tot ik het eindelijk zag: Oh… JA! Welzeker
ontworstelt zij zich aan haar lot!